Huiswerk maken, knuffels ontvangen en nog meer...

Deze week heb ik weer veel meegemaakt en ik word met mijn gevoel van hort naar her geslingerd. Het doet veel met me en laat me ook meer tot mezelf komen. Ik denk over dingen na, als wat wil ik met mijn leven en waarom raakt me dit tot het diepst in mijn hart. Op sommige vragen heb ik al antwoord, op sommige nog niet. Maar wat ik zeker weet, is dat deze reis mijn leven veranderd heeft. Ik had Afrika de vorige keer met al zijn moois in mijn hart gesloten, maar ik heb nu het gevoel hier nooit meer weg te willen. Er is hier zoveel te doen en je krijgt er zoveel voor terug. Een mooi voorbeeld hiervan is, wat ik woensdag meemaakte. Als ik er aan terug denk...doet het me pijn tot in het diepst van mijn hart, maar heeft het me daarnaast ook zoveel doorzettingsvermogen om meer te doen. Wat gebeurde er nu woensdagochtend. Samantha en ik deden zoals gewoonlijk de boodschappen en brachten alles langs de huisjes. Bij één van de huisjes brachten wij de boodschappen en daar helpen vaak een aantal buurtkinderen met het naar binnen brengen van de boodschappen. Op het moment dat ik uit de auto stapte, kwam er een jongetje van acht jaar op mij af. Hij opende zijn armen wijd om mij vervolgens in zijn armen te sluiten. En zo stond ik daar een aantal minuten. Het deed me zoveel dat dit jongetje, wat mij amper kende, zo graag wilde knuffelen. Ik hoor van Peter vaak verhalen dat de meeste zwarte en gekleurde mensen nooit geknuffeld zijn of worden, ook niet door hun ouders. Dit was voor mij het bewijs en het raakte me diep...Het laat wel zien dat een mens niet zonder liefde kan...een baby zal uiteindelijk overlijden als het nooit geknuffeld wordt. Binnenkort gaan we naar de shacks heen, dit zijn de krottenwijken waar de mensen onder erbarmelijke omstandigheden wonen, daar zijn de meeste huisjes in Motherwell niks bij. En nee ik ga niet de toerist uithangen, ik wil weten wat de mensen bezig houdt, wat zijn hun waarden in het leven. Ik wil erkennen dat ze er zijn. Als je bedenkt dat de meeste Zuid-Afrikaners nooit in een township komen, laat staan een shack, zullen deze mensen die erkenning missen. Ik hoor vaak van Peter dat dit iets is wat de mensen nodig hebben, gewoon erkenning, een luisterend oor. Wanneer ik mij probeer in te beelden dat ik leef in een stad waar niemand mij ziet (Of doet net alsof), mensen hard weglopen wanneer je een gesprekje wilt aanknopen, want je bent niets anders dan het stof van de straat voor de hen, kan ik mij in denken dat dit een groot iets voor hen kan zijn. Gewoon een gesprekje voeren... Daarnaast wil ik iets van hun wijsheden opsteken, want ik denk dat we er nog veel van kunnen leren. Ook dit zal vast en zeker weer een heleboel indrukken losmaken en dat is het zeker waard.

De rest van de week hebben we op het project geholpen met het huiswerk maken (dit keer waren alle kinderen er wel) en zijn we natuurlijk ook naar de crèche geweest.

Bij het huiswerk maken was het een drukke, gezellige, maar productieve boel. De oudste jongens moesten leren voor hun examens en de jongere kinderen waren druk bezig met huiswerk maken. Wat wel erg lastig is met het helpen van de kids is dat ze van de leerkracht geen uitleg mee krijgen of een boek waar iets in staat. Ik hoop dat de jongens hun examens allemaal halen, want hierdoor konden we ze niet begeleiden hierin. Tia gaat binnenkort een gesprek aan met de leerkracht van de jongens of dit niet anders kan...het breekt je hart als je ze niet kan helpen, terwijl het zo belangrijk is.

Dinsdag en donderdag hebben we meegeholpen op de crèche. Dinsdag was Cora, onze oude leerkracht van school, met ons mee. Zij verblijft nu ook in Zuid-Afrika en kon nu eindelijk met eigen ogen een beetje zien, waar wij over schreven en vertelden. Vandaag hebben we de creche alleen gedraaid met Dalice, zodat Larissa kon leren voor haar examens. We hebben met de kids gestempeld, zodat we deze activiteit direct konden observeren. De rest van de dag hebben we buiten gespeeld met de kinderen en zelfs buiten gegeten, want het was een heerlijk weertje.
Toen de kinderen naar huis gingen, heb ik de moeder van Lethemba (dit kindje is niet van Thamsanqa, maar komt wel naar de crèche)verrast met werkjes die hij heeft gemaakt de afgelopen twee weken. Ze was er zo blij mee en ontzettend trots. Ze knuffelde mij en wilde het ophangen in haar huisje. Wat ontzettend ontroerend om te zien, zo blij met een paar werkjes van haar kind. Dit moeten we dus maar vaker doen, het is toch ook leuk voor de kids om te laten zien wat ze kunnen...dat vond ik vroeger ook...wie niet?

Van het weekend maar even bijkomen van al die indrukken. Dat zal vast wel lukken, want we gaan er een weekendje op uit.

Tot schrijfs!