Wat een indrukken en avonturen maak je mee in ZA!

Na een paar dagen niet geschreven te hebben, nu maar snel mijn weblog bij werken, anders denken jullie nog dat ik in winterslaap (het is winter in ZA) ben ;) .

Dinsdag zijn we eerst naar de creche geweest en hebben we een ochtend meegekeken. Wat een lieve kids zijn het en wat is het leuk om die hele kleintjes weer terug te zien en te zien hoe groot ze zijn geworden! Wel voelde ik me een beetje een stoorzender, want ze vonden Samantha en mij veel leuker dan de les. Nu maar hopen dat ze snel gewend aan ons zijn :) .
's middags zijn we alle huisjes langs geweest om de kleding te brengen. Wat waren ze blij met de kleding, eindelijk hadden ze het weer een beetje warm. Zoals jullie weten, heeft het maandag de hele dag geregend. In een township word dan alles nat en koud, het is dan een beetje het campingidee. Het vervelende is dat de kinderen geen warme winterkleding hadden en dus zaten te bibberen van de koud. Aangezien er niet veel geld is, soms zelfs geen geld voor eten, wordt het dan dus kiezen tussen nieuwe kleding aanschaffen of eten. Dan is eten natuurlijk het belangrijkste, want zonder eten kunnen kinderen zich niet ontwikkelen, wat weer grote gevolgen heeft voor de toekomst. Deze kleding komt dus goed van pas. Mijn lieve mam, heeft meteen een oproep in gang gezet toen ze dit hoorde, dus ik hoop dat dat weer veel mag opleveren.
Ook had één van de jongens nog maar één broek. Louise vroeg of er met Rob nog kleding in zijn maat mee kwam. Dit zou betekenen dat hij nog drie maanden met één broek zou moeten doen. Ik heb maar meteen afgesproken dat ik deze week nog een broek voor hem koop en meeneem. Drie maand met één broek dat kan toch niet...dan besef je weer hoe goed je het in Nederland hebt.
Tevens heb ik bij het jongenshuis afgesproken dat ik wat lekkers voor ze zou halen om twee leuke bioscoopavonden te houden. De huismoeder gaat een weekend weg en met de oplossing (één van de "zussen" komt bij hun om een oogje in het zijl te houden, ze komt als een zus en staat niet boven ze, maar met één van de meiden in huis zijn de jongens een stuk verstandiger bezig) stonden ze niet zo te juigen. Om het "leed" een beetje te verzachten mogen ze nu twee bioscoop avonden houden. Louise zorgt voor films en ik voor eten en drinken, nou dan wilden ze het wel! Gelukkig maar!
Ik denk trouwens dat iedereen, de vorige keer dat ik in PE was, tv zat te kijken naar het WK, want ik vond het nu veel drukker op straat. Ik had oren en ogen te weinig!

Gisteren (woensdag) hebben we de boodschappen gedaan met Reid. Het waren vier karren vol en we pasten nog net met z'n allen in de auto. Vervolgens hebben we de boodschappen verdeeld over de huisjes. Reid reed allemaal andere wegen, dus we hebben mooi een ander stukje van PE en Motherwell kunnen zien. Ook ik had dit nog niet gezien. Na het doen van de boodschappen, gingen we nog even langs het kantoor. Daar was Simphiwe ook (de oude huisvader). Hij herkende mijn stem meteen en toen hij mijn gezicht zag, wist die het zeker. Wat was ik blij hem weer te zien, en hij mij zo te zien ook. Wat heeft hij een goed geheugen zeg!
Omdat we alleen de boodschappen hoefden te doen, waren we vroeg vrij en zijn we naar Green Acres shopping centre geweest. Dit is een ontzettend groot wkc. Als je alle winkels wil bekijken moet je daar wel 3 dagen voor uit trekken. Het is allemaal overdekt, we hoeven ons dus niet te vervelen als het weer een dag slecht weer is (we moeten dan helaas wel door de regen lopen, want onze auto doet het niet als het regent of erg geregend heeft net...vette pech!).

Vandaag (donderdag) zijn we weer bij de creche geweest en de kinderen waren gelukkig al meer gewend aan ons. We waren dus niet meer zo'n stoorzender! ;)
Toen we weg wilden, ontstond het volgende probleem met de auto. De accu dood... en nee we hadden echt niet de lampen aan laten staan. Ik denk dat het dus tijd wordt voor een nieuwe auto (wil iemand er nog ééntje sponsoren?!)! Zonder auto komen de vrijwilligers namelijk niet bij het project en kunnen de kinderen dus niet geholpen worden.
Ojah en hoe gingen wij terug...nou achter in het bakkie bij Larissa (zij is de dochter van Louise, kleindochter van Tia en werkt ook op het project). Wij gingen dus in een bakkie met 120 km/u over de snelweg. We zijn veilig over en wat een avontuur. (foto's volgen)

Ojah en over het weer, dat is gelukkig een stuk beter geworden vanaf dinsdag en wordt alleen nog maar beter. Zaterdag wordt het 30 graden, dus als de auto gemaakt is, gaan we dan lekker naar het strand, genieten van de zon!

Tot snel bij mijn volgende weblog! Xx